Şiir-4

''...öyle ilgisizim her nenlerle, kim bilir- artık nedenleri çözümleyemeyesi- uzaklamalarda olduğumdan, soyutlaştığımdan.'' -Leyla Erbil / Hallaç s. 11 

 

Uzaklamalarda kalmış biri(si)

Yaşamın bir uzak izlemcisi olmak yerine 

Sıyırıp kopardı

Güvenli köşesinden kendini

İstedi ki,

Üstü başı hayata bulansın;

Elleri yaratımdan bereketli ve 

Aklı zengin...

Dev dalgalarda çırpınmayı

Yek bir vücut savrulmayı

Önce kaybolmayı

Sonra yeniden bulmayı

-oldukça aceleci-

Kaybetmekten korktuğu için kendini.
Yürekten sevdi bu oyunu

Uslu durmaz, şen bir çocuğun heyecanı gibi...
Ruhunda alev alev yanan
Bir yaşam ateşini besledi.
Ve ne iklimler geçirdi, ne yorgunluklar biriktirdi gözlerinde
Ilık rüzgarların kucakladığı..
Ne çok şey değişti,
Yaşamın öte kıyılarında
O adımlarken ilerileri

İlmek ilmek ördü
Demirden zırhını,
-naif elleri zoru gördü-
Her yeni gün
Gün ışığının tazeliğiyle uyanarak ve
Yeni başlangıçlar yaparak
-aynalarda Sisifos'a benzetti kendini-
Usulca ve sabırla...
Vakit geçti;
Direnemez oldu toz taneleri,
Dip fanusun içine doluşuverdi.
Bir dönüp baktı
Ayırdına vardığı noktadaydı:
Onu güzelleştiren
Sonu gelmeyen bu kavgasıydı.

Ardından
Yıllar yılı beslediği o suskun toprak 

Bereketlendi, dile geldi
Güzel çiçekler söyledi sesi
Dört bir yandan dolsunlar diye yaşamına.
Bir anlam izi sürüyordu,
Böylelikle daima, bulmak yolunda idi.